У коле касцёлаў >
Кропкі У коле касцёлаў
Касцёл Св. Тройцы пабудаваны ў 1701 г. у стылі позняга барока з цэглы на сродкі шляхецкага роду Коцелаў. Побач быў узведзены жылы корпус манастыра бернардзінцаў. Пасля падаўлення паўстання 1863-1864 гг. касцёл быў перабудаваны пад царкву, а пабудовы манастыра разбураныя. З 1920-х гг. да 1948 г. дзейнічаў як касцёл. У пачатку 1950-х гг. быў зачынены савецкімі ўладамі. Сёння святыня рэстаўруецца. Захаваліся фрагменты сцяны агароджы (XVIII ст.).
Крыжаўзвіжанскі касцёл у стылі готыкі пабудаваны з цэглы ў 1906 г. Быў часткова разбураны падчас Першай сусветнай вайны, у 1922 г. адноўлены. Пасля Другой сусветнай вайны выкарыстоўваўся як склад. У 1989 г. выкарыстоўваўся як Дом мастацтваў. У канцы ХХ ст. вернуты вернікам, а ў 2005 г. над галоўнай вежай касцёла быў усталяваны вытанчанай формы крыж. Асноўным упрыгожваннем храма з'яўляецца трохнефная базіліка.
На гэтым месцы пры Вялікім князі Вітаўце, у 1424 г., была ўзведзена драўляная каталіцкая святыня. У 1637 г. тут пабудаваны новы храм з цэглы ў стылі барока, асвячоны ў гонар Св. Дабравешчання. Пасля пажару ў 1771 г. былі дабудаваныя бакавыя капліцы. У 1906 г. адбылася яшчэ адна перабудова – да галоўнага фасада быў прыбудаваны нартэкс з дзвюма невысокімі вежамі. Побач знаходзіцца брама-званіца, пабудаваная ў 1862 г. У інтэр'еры храма прысутнічаюць работы мастака Фердынанда Рушчыца.
Касцёл, магчыма, узводзіўся па праекце і пры непасрэдным удзеле вядомага італьянскага архітэктара К. Спампані. Пабудавана святыня ў стылі барока з цэглы ў 1774 г. на сродкі ўладальнікаў Заслаўя – шляхецкага роду Пшаздзецкіх. Калісьці, у пачатку XVII ст., тут ужо існаваў каталіцкі храм, спалены падчас «Крывавага патопу» вайны з Масковіяй (1654-1667 гг.). У 1868 г. перабудаваны пад царкву. Разбураны падчас Другой сусветнай вайны і толькі ў 1988 г. вернуты вернікам. Сёння касцёл у стадыі аднаўлення.
Гэты мілы гарадок упрыгожваюць дзве каталіцкія святыні: чырвоны і белы касцёлы, як называюць іх мясцовыя жыхары. Чырвоны касцёл – касцёл Св. Аляксея, збудаваны ў стылі неаготыкі з цэглы ў 1905 г. Пасля Другой сусветнай вайны зачынены, з 1985 г. выкарыстоўваўся як кнігасховішча. У 1993 г. вернуты вернікам. Белы касцёл – касцёл Св. Міхаіла, пабудаваны ў 1776 г. на месцы старога драўлянага касцёла ў стылі ракако. З 1868 г. – царква, з 1948 г. зачынены і выкарыстоўваўся як складское памяшканне. Вернуты вернікам у 1990 г. Побач захаваўся жылы корпус манастыра францысканцаў.
Само паселішча вядома з пачатку XV ст. Па бедных звестках, на месцы, дзе зараз узвышаецца храм, у канцы XVII ст. існаваў касцёл, а пасля пажару, што знішчыў яго, – драўляная капліца. Дзеючы храм у неараманскім стылі пабудаваны з цэглы на сродкі графа В. Тышкевіча ў 1933 г. У 1948-1993 гг. выкарыстоўваўся як кінатэатр. У 1995 годзе касцёлу вярнулі вежы, і ён адчыніў дзверы для вернікаў.
Першы драўляны касцёл быў узведзены тут яшчэ ў сярэдзіне XV ст., у 1734 г. упамінаецца яшчэ адна каталіцкая святыня. Дзеючы касцёл Найсвяцейшай Тройцы пабудаваны ў стылі позняга класіцызму з цэглы ў 1850 г. Адразу пасля Другой сусветнай вайны святыня была зачынена савецкімі ўладамі, а памяшканне касцёла прыстасаванае пад вытворчы корпус. У 1990 г. вернуты каталікам. У храме хрысцілі народнага паэта Беларусі Я. Купалу.
У гэтым былым мястэчку нас сустракаюць дзве каталіцкія святыні. З боку дарогі, што вядзе з Мінска, на каталіцкіх могілках стаіць капліца Св. Ганны, пабудаваная з цэглы ў класічным стылі ў 1862 г. А ў 1906 г. на месцы старога драўлянага касцёла збудаваны новы з вохрыстай светлай цэглы ў стылі неаготыкі, асвячоны ў гонар Маці Божай Ружанцовай і Св. Дамініка. Пасля Другой сусветнай вайны ператвораны ў складское памяшканне. Вернуты вернікам у 1993 г.
Драўляны храм, пабудаваны тут яшчэ ў 1500 г., быў знішчаны падчас вайны з Масковіяй (1654-1667 гг.). Новы каменны касцёл быў перабудаваны пад царкву пасля падаўлення паўстання 1863-1864 гг. Дзеючая каталіцкая святыня ўзведзена ў стылі неаготыкі са светлай цэглы ў 1912 г. Трохнефавая базіліка з масіўнай вежай-званіцай пабудавана, магчыма, на штучным пагорку і, як запэўніваюць мясцовыя жыхары, ніколі не зачынялася.
Фотагалерэя