Маршрут Дудуткі >
Кропкі маршрута Дудуткі
Паселішча Дудзічы згадваецца з XI ст., а маёнтак Дудзічы вядомы з 1600 г. Уладальнікі – Быхаўцы, Заранкі-Гарбоўскія, Прозары; з канца XVIII ст. маёнткам валодаў вядомы шляхецкі род Ельскіх. У 80-я гг. XVIII ст. на месцы папярэдняй каталіцкай святыні быў пабудаваны ўніяцкі драўляны храм. У 1895 г. ён быў спалены, а пахаванні з крыпты храма перанесеныя на мясцовыя каталіцкія могілкі. Сёння ад мінулага хараства шляхецкага маёнтка часткова захаваўся пейзажны парк і рукатворныя адводныя каналы.
Развітваючыся з «Дудуткамі», неабходна выказаць павагу былым уладальнікам гэтага выдатнага кутка нашай радзімы. Яны былі сапраўднымі гаспадарамі, працаўнікамі, мецэнатамі, калекцыянерамі, навукоўцамі і творчымі людзьмі. З каго, як не з іх, нам варта браць прыклад, калі мы хочам памнажаць і развіваць нашу культуру і прэстыж Беларусі, у тым ліку турыстычны і экскурсійны бізнес. Памятаць і берагчы мінулае – будаваць моцнае заўтра.
Як сведчаць гістарычныя дакументы, Ельскія, калі сталі гаспадарамі Дудзічаў, запрасілі майстроў з Еўропы, каб навучаць мясцовых жыхароў розным рамёствам. Пад кіраўніцтвам замежных рамеснікаў арганізоўваліся цэлыя майстэрні, з якіх выходзілі ганчары, кавалі, сталяры, цесляры і іншыя майстравыя людзі. У выніку Дудзічы набылі шырокую вядомасць як цэнтр гандлю і месца размяшчэння розных прыватных рамесніцкіх майстэрняў.
Менавіта гэта і стала асновай стварэння сучаснага музейнага комплексу старажытных народных рамёстваў і тэхналогій, якімі сёння валодаюць нешматлікія майстры. Размешчаны гэты незвычайны музей у Пухавіцкім раёне Мінскай вобласці, недалёка ад дарогі Р23, што ідзе з Мінска на Слуцк, за 40 км ад сталіцы Беларусі. Пры жаданні музей можна агледзець і за пару гадзін, але каб у поўнай меры адчуць маштаб гэтага ўнікальнага кутка краіны, лепш правесці тут нашмат больш часу.
На раўніннай мясцовасці, па берагах ціхай ракі Пціч, акружаны невялікім лясным масівам урочышча Пасека, на некалі квітнеючых землях шляхецкага маёнтка Дудзічы, недалёка ад вёскі Дудзічы і раскінуўся на паўтара сотнях гектараў музей матэрыяльнай культуры "Дудуткі". З задавальненнем наведайце гэта ўнікальнае месца, і вам абавязкова захочацца яшчэ сюды вярнуцца і расказаць пра яго сябрам.
На тэрыторыі музея ствараецца ўражанне, што вы трапілі ва ўтульна ўладкаваны гасцінны гарадок. Так і ёсць: наведвальнікаў з усіх бакоў адразу абступаюць вялікія і маленькія дамы, майстэрні і гаспадарчыя пабудовы, адміністрацыйныя і музейныя памяшканні. Хатні дух – у літаральным сэнсе – адразу выклікае і цікавасць, і апетыт. Кожны куток музея мае свой унікальны каларыт і тэматыку.
Сапраўды, адразу з парога вас пачастуюць хатнім толькі што прыгатаваным хлебам і сырам, смачнымі саленнямі і чарачкай сапраўднай беларускай самагонкі. Самагонны апарат – дзеючы экспанат музея – пачастуе вас духмяным першачком па старадаўніх рэцэптах самагонаварэння. Гасцінна расчыняць дзверы кафэ і бар, гасцявы дом з лазняй. Побач з музеем знаходзіцца яшчэ адзін прывабны куток, дзе стаіць вятрак і дом завозніка. Таксама ў музеі можна ўбачыць вялікую калекцыю рэтрааўтамабіляў.
Работнікі музея ласкава правядуць вас да ганчарнай майстэрні, хатняй пякарні, бровара, сыраварні, майстэрні па дрэваапрацоўцы, кузні. Абавязкова прайдзіце па ферме музея, дзе вы можаце пазнаёміцца з даглядам і паназіраць за кармленнем коней, кароў, трусоў, авечак і свіней. Побач знаходзяцца вальеры з дзікай і хатняй птушкай, у тым ліку і страусамі. У загонах – ослікі і поні.
Усё складана апісаць сцісла ў рамках нашага праекта. Варта ўсё гэта ўбачыць на ўласныя вочы. У любой майстэрні вас чакае велізарны выбар сувеніраў, вырабленых на вашых вачах, а часам і з вашым удзелам. Вырабы з саломкі, гліны і металу можна купіць як сувенір ці індывідуальны прадмет для вашага хатняга інтэр'еру.
Як і любы музейны комплекс, «Дудуткі» ўвесь час развіваюцца. Удасканальваюцца старыя і адкрываюцца новыя экспазіцыі. Праводзяцца масавыя мерапрыемствы, звязаныя з культурай і гісторыяй нашай краіны. Беражліва захоўваюцца прадметы народнага побыту, многія з якіх сёння патрабуюць рэстаўрацыі ці хаця б кансервацыі. У гэтым кірунку працуюць навуковыя супрацоўнікі музея.
Фотагалерэя