Маршрут Беняконі >
Кропкі маршрута Беняконі
З 1723 г. маёнтак належаў В. Путкамеру. Сядзібны дом з чырвонай цэглы ў стылі неаготыкі быў пабудаваны ў 1895 г. Захавалася два флігелі, лядоўня, некалькі дабротных гаспадарчых пабудоў. Адзін з прадстаўнікоў гэтага роду, Ваўжынец Путкамер, быў жанаты з Марыляй Верашчакай. У 1882 г. у маёнтку некалькі тыдняў гасцяваў Адам Міцкевіч. На месцы апошняй сустрэчы Марылі з паэтам захаваўся мемарыяльны камень з крыжыкам.
Цікавы будынак чыгуначнага вакзала, пабудаваны ў 1886 г. Пасёлак упрыгожвае касцёл Св. Яна Хрысціцеля, пабудаваны з цэглы ў стылі неабарока ў 1900 г. на месцы драўлянага касцёла. Побач стаіць драўляная плябанія. У сцен храма можна ўбачыць магілу першага кахання Міцкевіча – Марылі Верашчакі. Апошнімі яе словамі былі: "За край, за пакутнікаў". Не стала яе ў цяжкім 1863 г.
Маёнтак вядомы з XVIII ст. як ўласнасць Сцыпіёнаў. З 1905 г. належала Шванебахам. Тут можна ўбачыць велічную ліпавую алею шырынёй каля 30 м. Ліпы дасягаюць 30 м. у вышыню, а іх ствалы – больш за метр у таўшчыню. У 1869 г. ўзведзены цагляны сядзібны дом у стылі барока. Дом пацярпеў падчас Другой сусветнай вайны, але пазней быў адноўлены.
Вядомае паселішча з XVI ст. як Балотна. З 1613 г. - мястэчка. У гэтым мілым правінцыйным гарадку захавалася радавая забудова канца XVIIІ ст. Акрамя мініяцюрных каменных домікаў з разнастайным дэкорам фасадаў можна ўбачыць будынкі дзвюх сінагог. На хрысціянскіх могілках знаходзіцца незвычайная брама, якая была ўзведзеная з цэглы і каменю ў 1901 г.
Дом-замак Нонхартаў – надзвычайны будынак падобнага тыпу ў Беларусі. Узведены дом у 1613 г. Пятром Нонхартам, які ў той час быў галоўным будаўніком каралеўскіх пабудоў у Вільна. Падчас Паўночнай вайны дом вытрымаў аблогу шведаў. У 1633 г. непадалёк ад дома пабудаваны кальвінскі збор, які выкарыстоўваўся як капліца-пахавальня сям'і гаспадароў замка. Цяпер капліца ў руінах. Захаваліся гаспадарчыя пабудовы маёнтка.
У 1790 г. гэтыя ўрадлівыя землі на берагах жвавай рачулкі Жыжма належалі вядомаму княжацкаму роду Масальскіх. Пазней маёнтак перайшоў Гофманам. У 1886 г. з бутавага каменю тут пабудаваны Троіцкі касцёл у стылі неаготыкі. У 1965 г. ён быў зачынены, а ў 1987 г. вернуты вернікам. Захавалася каменная агароджа касцёла з вытанчанай брамай. Вартая ўвагі каменная брама на хрысціянскіх могілках.
Паселішча вядомае з XVIII ст. як валоданні Храптовічаў, потым Янкоўскіх, Умястоўскіх. У 1916 г. на месцы старога касцёла пабудаваны новы драўляны касцёл Сэрца Ісуса ў стылі неаготыкі. Будаваўся храм прыкладна дзесяць гадоў. Неверагодна, што падобны драўляны цуд захаваўся да нашых дзён, перажыўшы столькі бедстваў на сваім веку. Ад маёнтка засталіся маляўнічыя руіны бровара з часанага каменю і цэглы.
З сярэдзіны ХІХ ст. гэтыя землі належалі шляхецкім радам Умястоўскіх і Храптовічаў. Захавалася некалькі гаспадарчых пабудоў: гумно буйных памераў, складзенае з сасновага кругляка, і бровар з часанага каменю (квадраў) і цэглы, які захаваўся ў выдатным стане. Усе гаспадарчыя пабудовы ўзведзены прыкладна ў другой палове ХІХ ст.
З 1529 г. належалі Тамкоўнам, Чаплінскім, Рымшам. С 1905 г. па 1931 г. – уладанні Керсноўскіх. У той жа час пабудаваны каменны сядзібны дом на фундаментах старога драўлянага. Будынак просты, упрыгожаны дарычным порцікам у стылі неакласіцызму. Стары парк, закладзены ў канцы XVIII ст., яшчэ можа пацешыць вока першапачатковымі пасадкамі вялізных ліп і лістоўніц.
Фотагалерэя